Bye Bye Suriname!

Hallloo dushi’s!!

Onze laatste blog alweer! Het is (helaas) tijd om weer naar huis te gaan… de tijd is echt omgevlogen hier. We hebben onze koffers gepakt en onze laatste minuten in Suriname zijn ingeslagen. We gebruiken deze nu op het vliegveld om onze blog te updaten om onze laatste avonturen met jullie delen.

Onze laatste stagedag was in februari. De laatste delen van Kim’s onderzoek bestonden vooral uit het bijhouden van onkruid (echt bizar hoe snel dat groeit), maar ja dat was natuurlijk niet het belangrijkste. Waar het vooral om ging waren de veldmetingen: bodemtemperatuur- en vochtigheid, metingen aan de planten, ten slotte metingen op het lab van CELOS. Jaja, daar waren we ook nog een week druk mee want van een paar honderd planten moesten de drooggewichten bepaald worden voor de scheut en wortel apart. Genoeg data dus om straks te analyseren in NL… wat dat betreft is het werk nog niet helemaal af en moet Kim in NL nog haar scriptie afmaken. Wel hebben we op basis van praktijkervaring, literatuur en gesprekken met de boeren een nieuwe teeltinstructie kunnen opstellen voor de boeren. We hopen dat dit gaat helpen in de tweede testfase en dat er een hogere opbrengst behaald zal worden! Verder zijn we de afgelopen tijd twee keer bij boer Riaaz Kariem en zijn vrouw op bezoek geweest. We waren in het begin van onze stagetijd ook al een keer bij hem geweest, en toen waren ze nog druk bezig met een huis bouwen. Nu is het huis al bijna helemaal af, en zijn ze zelfvoorzienend in water en stroom. Wij Wageningers worden hier natuurlijk helemaal warm van en het is erg interessant om bij een duurzame boer in Suriname op bezoek te gaan! Verder is hier ons ook al een paar keer een baan aangeboden, dus mensen, schrik niet als we maandag toch niet op Schiphol landen. We zijn al bij de minister (oftewel Tante Marie) op bezoek geweest om de mogelijkheden te bespreken voor werk in Suriname. Ook zijn we toevallig in contact gekomen met de aankomende president van Suriname (zie foto) en als we weer in Suriname komen mogen we bij hem langskomen op de koffie en kijken wat er mogelijk is op het gebied van de landbouw, dat vindt hij namelijk erg belangrijk. Veel mogelijkheden dus, hier in SU…

Na onze stage kwam dan (eindelijk) ons bezoek uit NL! Eerst kwamen Dick en Mitch, 2 collega’s van Boomkwekerij Hoekert. We hadden nogal een druk programma en tijd om bij te komen van hun jetlag hadden ze niet. De volgende dag gingen we meteen op trip naar de jungle, naar Fredberg (deze berg is een paar jaar geleden ontdekt door… ja ja: Fred). We moesten een paar uur rijden om bij het basiskamp te komen. Bij het basiskamp aangekomen konden we even lunchen, en daarna begon meteen onze wandeling naar de Fredberg. Onze gids was Dick (weer een andere Dick, haha) die werkt in Suriname en alles weet over slangen en kikkers. Onderweg keken we onze ogen uit en werd ons van alles verteld over dit prachtige oerwoud met zijn speciale dieren en planten. Bizar, hoeveel planten er gebruikt kunnen worden voor allerlei kwaaltjes! Dit wordt ook nog echt door de indianen gedaan en het (schijnt) te werken! Toen we bijna bij de top van de berg waren, regenden we helemaal nat en kwamen we drijfnat boven. Gelukkig mocht dit de pret niet drukken, want we hadden een schitterend uitzicht. ’s Nachts sliepen we (zoals gebruikelijk in Suriname) in een hangmat. Dit begint al best wel te wennen! De meningen waren hier echter over verdeeld haha. Sommigen onder ons hadden toch liever een bed in een vijfsterrenhotel, maar ja, eerlijk is eerlijk: daar heb je niet zo’n mooie zonsopgang over een oneindig groene jungle met het gezang (gekrijs) van brulapen op de achtergrond. De volgende dag splitste de groep op, wij gingen met z’n vieren verder door in de jungle, en de rest van de groep ging weer terug naar het basiskamp. De tweede nacht sliepen we in een grot, en dit was nog ‘primitiever’ met geen wc of douche. Voor ons op zich geen probleem, haha, maar hier waren de meningen ook weer over verdeeld. ’s Nachts hebben we nog door de jungle gewandeld, en dit was heel bijzonder, want als je je zaklamp uitdoet zie je letterlijk geen hand voor ogen. Maar opeens zagen we daar allemaal schitterende, kleine lichtpuntjes om ons heen: een heleboel vuurvliegjes. Dit was echt prachtig om te zien, het lijkt bijna of je in een sprookje bent beland! De laatste dag in het basiskamp was ook erg leuk, en weer wat minder primitief. Ook hebben we nog gevist, of nouja, eigenlijk vooral Mitch. De minst geïntegreerde junglebewoner ving maar liefst de meeste vissen! Na onze jungletrip hebben we nog schildpadden bekeken bij Braamspunt die nu eieren komen leggen. Maar eigenlijk hebben we maar één schildpad gezien die een beetje verdwaald was en dus weer terug de zee in ging zonder eieren te leggen. Maar alsnog was het heel tof om zo’n groot beest van dichtbij te bekijken. Al krijg je wel medelijden met zo’n schildpad, je wordt al moe als je naar dat steunende en puffende beest kijkt. Verder hebben we deze avond vooral veel muggen gezien (lees: gevoeld). We kwamen terug met geïrriteerde, opgezwollen en rode gezichten en benen en armen…  

Nadat Dick en Mitch weggingen, werden we meteen verblijd met ander bezoek! Onze geliefde vader en broer kwamen ook een week langs. Dit was ook weer een avontuurlijk weekje. De bedoeling was om naar Awarradam te gaan, maar helaas hoorden we op z’n Surinaams op het laatst niets meer van onze gids en gokten we het er maar op dat te trip niet meer doorging… Daarom hebben we een 4x4 wagen gehuurd en zijn we op eigen houtje op pad gegaan. Apoera zou onze eindbestemming zijn, maar onderweg kwamen we erachter dat de weg toch wel erg slecht was. Bovendien waren er nergens winkels langs de weg, of benzinestations, alleen een lange bauxietweg omringd door jungle. Maar volgens Kim zou er toch echt wel een tankstation in Apoera zijn, dus daar hielden we ons allemaal aan vast (behalve Freek, die wantrouwde Kims Hakunamata-instelling’). Aan het einde van de middag zochten we daarom een slaapplek en gelukkig konden we in het Marron-dorpje Witagron terecht bij Romano. Hij verhuurde een huisje en daarin konden we onze hangmatten ophangen. We werden hartelijk ontvangen door hem en knuffelende kindertjes die daarna al erg vrijpostig werden en Kim in haar been staken met stekels die hier in sommige bomen groeien. In Witagron hebben we weer onze plannen gewijzigd. Apoera scheen erg mooi te zijn, maar Romano bood ons een trip aan naar Voltzberg en de Raleighvallen. Dat konden we uiteraard niet weigeren want dit is een heel mooi gebied en daar kun je niet op eigen houtje heen als je het gebied niet kent (en eigenlijk had papa niet echt zin om nog vijf uur over een bauxietweg te stuiteren, daar konden wij ook wel inkomen). De volgende dag vertrokken we met Romano’s bootje richting Voltzberg, om eerst naar een eiland te varen om daar te overnachten. Onderweg moest regelmatig het bootje leeggehoosd worden tijdens de 3u lange tocht, want de onderkant van de boot was lek. Verder moest er continu gepompt worden met de benzineslang, wat dat werkte ook niet meer naar behoren. Toen we aankwamen bij het eiland, kwamen we erachter dat we gingen slapen op het eiland van Desi Bouterse, haha! Romano bleek de persoonlijke bootsman te zijn van Desi Bouterse, en aangezien alle overnachtingsplaatsen in de buurt vol waren, had hij voor ons een plekje op dit eiland gefixt. We begrijpen wel dat de president dit regelmatig als vakantie-oord gebruikt, want het was een erg mooie en rustige plek bij een stroomversnelling. Desi was niet aanwezig op het eiland, maar zijn broer Eric en nog wat andere mensen wel. Daarom gingen we maar gezellig borrelen met Eric en kwamen we erachter dat hij chefkok is en erg goed kan koken. Dat moest natuurlijk wel getest worden en daarom heeft hij ons gestoofde brulaap voorgeschoteld. Jaja, dat was geen broodje aap ;) Het was weer een zeer interessante belevenis. De volgende ochtend stonden we al vroeg klaar om de Voltzberg op te gaan. Er was niets teveel gezegd, de 17 km lange tocht was redelijk zwaar, maar zeker de moeite waard! Bovenop de Voltzberg kon je 360 graden om je heen kijken, met alleen maar jungle. Heel bijzonder! Verder zijn we onderweg nog apoera’s, boomkippen en dergelijke tegengekomen. Teruggekomen bij ons eiland, zagen we ook nog 3 toekans en 2 ara’s, super mooi! Verder kregen we ’s avonds nog bezoek van een slang wat nogal voor onrust zorgde, aangezien slangen hier door de meeste Surinamers meteen dood worden geslagen. Gelukkig is deze aan de dood ontsnapt. De dag na onze trip, begon onze dagtrip met ziplinen en quad rijden (we moesten papa en Freek veel laten zien in één week). Het ziplinen was heel erg leuk en we hebben zelfs nog een witgezichtsaapje in de boomtoppen gespot! Daarna gingen we quad rijden door een afwisselend landschap: van savanne tot bos van diepe kuilen tot steile bulten. Een echte uitdaging dus! Het was erg nat en iedereen die achter Freek reed, eindigde gegarandeerd als een varkentje dat een modderpoel had ingedoken. Maar dit hoort er allemaal bij! Na al die drukte, was papa toe aan rust en eigenlijk waren wij ook wel een beetje uitgeteld na al die trips achter elkaar. We gingen een dagje naar boer Riaaz om te kijken bij zijn veld. Dit was wederom erg leuk en papa heeft zijn pensioenshuisje ook alvast gereserveerd op zijn terrein (mama weet dit nog niet).

Helaas was het weer tijd om afscheid te nemen van onze lieve papa en broertje! Onze laatste week in Su was aangebroken! Deze bestond vooral uit: van hot naar her rijden om bedankjes rond te brengen naar de boeren (zonder hun was het ons niet gelukt), de laatste keer salsa en zumba en afscheid nemen. Ook hebben we hier het laatste Surinaamse feest meegemaakt: Phagwa. Dit is een feest van de hindoestanen waarbij er HEEL VEEL poeder wordt gestrooid en parfum wordt gespoten. Meneer Biharie (de eigenaar van het resort) had ook een feestje op het resort, dus hier werden onze witte shirts als eerste besmeurd. Daarna werden we met Raoel uitgenodigd bij de moeder van Dhiradj, Shalini en Maitri om samen te eten en elkaar ‘Subh Holi’ te wensen, waarna je elkaar bepoedert en/of parfumeert. Toen gingen we naar de stad: de palmentuin en het onafhankelijkheidsplein. Dit was één groot en kleurrijk festijn: OVERAL was poeder en muziek en eigenlijk deed iedere cultuur mee aan dit hindoestaanse feest. Erg gezellig dus! Thuis zijn we meteen onder de douche gesprongen, maar helaas was niet alle kleur weg te krijgen. Ons gezicht was echt nog heel erg roze, zelfs na het bewerken met behulp van de schuurspons. Om te voorkomen dat het vel van ons gezicht zou laten, hebben we maar geaccepteerd dat we die volgende dag roze in het vliegtuig moesten. Heel wat mensen hebben zich vermaakt om onze kleurrijke gezichten en probeerden ons te helpen door te zeggen dat we ons moesten wassen met zeep. Dit hadden wij natuurlijk nog niet geprobeerd…

De dag daarna zouden we een week naar Curaçao gaan, als afsluiting van ons avontuur! Heel vroeg stonden we al klaar (Vera na 1,5 uur slaap en Kim zonder slaap) om naar het vliegveld gebracht te worden. Hier aangekomen, was het wel heel erg rustig… Maar ‘we moesten nog even wachten met het inchecken, want we waren te vroeg’. ‘Oké, dan wachten we nog wel even’. Toen we daarna wilden inchecken hoorden tot onze grote verbazing dat er helemaal geen vliegtuig naar Curaçao ging op zaterdagen. Hoe kon dit nou?! Op onze tickets stond toch echt dat we deze dag moesten vliegen. Het ging allemaal weer lekker op zijn Surinaams, want niemand op het vliegveld kon ons ook verder helpen, aangezien niemand er wat van snapte… Lekker dan… Wij hebben maar naar Nederland gebeld en we kwamen erachter dat er een systeemfout was. We konden wel een dag later vertrekken en een dag eerder terugkomen. Als troost konden we wel 2 nachten in hotel Torarica slapen (een nogal luxe hotel met heerlijke bedden, ontbijt, zwembad en sauna) op hun kosten. Hier hebben we maar extra van genoten, want we waren heel erg moe nadat we die nacht hadden doorgehaald. Gelukkig stond de dag daarna ons vliegtuig wel echt klaar en we konden vertrekken! Onze eerste indruk van Curaçao: HEEL VEEL bakra’s (vooral toerististen) en erg westers/ontwikkeld! We kwamen aan bij onze overnachtingsplaats die pal voor een strandje lag: chill! We hebben meteen een auto gehuurd en zijn naar Willemstad geracet. Dit rijden was wel even wennen, want ze reden hier weer aan de rechterkant. Gelukkig hielpen de mensen ons wel, aangezien ze begonnen te toeteren toen Kim per ongeluk links voorsorteerde (er zijn verder geen ongelukken gebeurd). Ook hier in Curaçao gingen er nog wat dingen mis: we kregen de eerste dag al een lekke band en we hebben per ongeluk een nacht in de verkeerde kamer geslapen (oepsie). Na wat opstartproblemen hebben we wel erg genoten van Curaçao! We hebben Boca Tabla bezocht, de golverige, ruige kust van Curaçao waar het water op sommige plaatsen heer apart tussen de rotsen splasht. Ook hebben we de Christoffelberg beklommen en genoten van het uitzicht over het hele eiland. Verder zijn we naar de Hato grotten geweest, dit is een heel groot grottencomplex waar we doorheen hebben gelopen. Er zijn alleen indianentekeningen op de buitenkant van de grotten te vinden, waardoor men denkt dat de indianen claustrofobisch zijn… Ook hebben we genoten van het blauwe water en de witte stranden. We zijn op een catamaran naar Klein Curaçao gevaren. Toen kwamen we pas echt tot rust! Onderweg hebben we kennis gemaakt met de ‘vliegende vis’, heel apart! Dit zijn vissen die uit het water springen en echt een eindje vliegen met een soort vleugels. Ook hebben we op Klein Curaçao twee schildpadden gezien! Verder hebben we een andere dag nog wat plekken op Curaçao bezocht om te snorkelen en te zonnebaden. We zijn bij ‘tugboat’ geweest, een snorkelplek met een gezonken boot. Hier waren echt ZO VEEL mooie vissen te zien. Werkelijk alle kleuren van de regenboog, felblauw tot knalroze, en ze zwommen zo dichtbij dat je ze bijna aan kon raken. We hebben het geprobeerd dit mooie beeld vast te leggen, maar helaas is de foto toch altijd minder indrukwekkend. Ook aan deze mooie dagen kwam een eind en het was tijd om weer terug te gaan naar Su. We waren erg onder de indruk van het ontwikkelde Curaçao met haar mooie blauwe zee en waterleven, maar toch voelde Suriname wel weer een beetje als thuiskomen. En wij vinden dit land zeker niet minder mooi, wat betreft natuur. Ook vinden we het cultuurtje hier wel wat hebben zonder te veel toeristen. We hebben nog een dag genoten in hotel Torarica, het was erg fijn dat we na onze laatste avondje stappen gewoon naar huis konden lopen (in plaats van een taxi bellen). De laatste middag hebben we doorgebracht bij Raoel en zijn familie en we zijn net afgezet bij het vliegveld. Het voelt wel erg raar om weer terug naar Nederland te gaan. We hebben wel zin om onze lieve familie en vrienden weer te zien, maar we gaan Suriname zeker missen: de mensen met hun droge Surinaamse humor en soms vaagheid, de lekkere roti, het dansen (zumba en salsa), de zon, de pepers (waar we nog steeds een haat-liefdeverhouding mee hebben), de mooie jungle en beesten, de interessante geschiedenis over slavenhandel en gastarbeiders en zo kunnen we nog wel even doorgaan!

We hebben het heel erg naar ons zin gehad en we vonden het leuk dat jullie ons hebben gevolgd! We hebben genoten van jullie reacties! Tot snel!

Liefs van Kim en Vera